In mijn zoektocht naar geluk heb ik een opmerkelijke ontdekking gedaan: telkens wanneer ik me gelukkig voelde, was ik er niet bewust naar op zoek. Dat is wat mij betreft het geheim van geluk. Want geluk overkomt me altijd op momenten dat ik op zoek ben naar iets anders. Telkens wanneer ik bewust probeerde geluk te vinden, glipte het me door de vingers. Iedere keer wanneer ik me gelukkig voelde, was ik mezelf vergeten. Geluk blijkt pas tevoorschijn te komen, als mijn eigen ‘ikje’ naar de achtergrond verdwijnt. Deze ontdekking leidde tot een interessante conclusie: gelukkig zijn betekent per definitie dat ‘ik’ er niet meer ben. Langzaam drong tot mij door dat geluk een staat van zijn is waarin mijn 'ik' niet langer centraal staat. In feite lijkt geluk synoniem te zijn met het moment waarop mijn ‘ ík’ oplost in de achtergrond van het bewustzijn. De sleutel van duurzaam geluk blijkt dus niet te liggen in het rechtstreekse najagen ervan, maar in het volledig opgaan in het moment. Het is als een zacht briesje dat ongemerkt ons leven binnenkomt wanneer we niet gefocust zijn om gelukkig te worden. Want gelukkig kun je niet worden, gelukkig kun je alleen zijn. Het is een beloning die zich aandient wanneer je volledig in de stroom van het leven opgaat.
