De grens tussen ‘ik’ en niet ‘ik’

Wanneer je zegt, ik ben 'ik,' trek je in feite een denkbeeldige grens tussen wat je bent en wat je niet bent. Alles wat binnen die grens ligt noemen we 'ík' en alles wat aan de andere kant van de grens ligt 'niet ik'. Het moge duidelijk zijn dat iedere grens die we trekken zijn beperkingen kent. Kenmerkend van grenzen is echter ook dat zij verlegd en opgeheven kunnen worden. 'Wie ben ik'? betekent dus eigenlijk, 'waar trekken we de grens'? Onze ik-identiteit hangt dus helemaal af waar we zelf de grens trekken. Telkens als we onze grenzen verleggen blijken er meerdere niveaus van identiteit tot onze beschikking te staan. Dit is geen theoretische uitspraak, ze bestaan echt , je kunt ze zelf op echtheid toetsen. De opgaande lijn van de verschillende niveaus kunnen worden omschreven als het opheffen van de dualiteit, tot het uitbreiden van het bewustzijn of het opheffen van grenzen. Overigens blijven alle niveaus gewoon toegankelijk, alleen de grenzen er tussen verdwijnen. We moeten ze stuk voor stuk ervaren en binnen het veld van bewustzijn brengen, alvorens ze kunnen worden losgelaten en overstegen Dus de volgende keer dat we onszelf afvragen "Wie ben ik?" markeert dit een fundamentele scheidslijn in ons bewustzijn. Het definieert niet alleen wie we zijn, maar impliceert ook wat we niet zijn. Deze denkbeeldige grens scheidt onze innerlijke wereld van de buitenwereld, onze subjectieve ervaringen van de objectieve realiteit. Toch moeten we ons bewust zijn van de beperkingen van deze grenzen. Ze kunnen ons beperken, ons afsluiten van nieuwe ervaringen en relaties, als we ze te star hanteren. Het is daarom essentieel om ze te blijven bevragen, om ze te laten verschuiven en op te heffen wanneer dat nodig is, om zo een ruimere en rijker begrip van het zelf te verkennen. Dus laten we, in onze zoektocht naar identiteit, niet vergeten dat de grenzen van het zelf slechts een illusie zijn - een constructie van onze geest die we kunnen uitdagen en transformeren. En laten we, in plaats van ons te laten beperken door deze grenzen, ons openstellen voor de oneindige mogelijkheden die voorbij de horizon van het bekende liggen.

 

De Eeuwige Dans van de Zon

In de stilte van het universum, waar tijd en ruimte elkaar omarmen, schijnt een eeuwig levend vuur met ongeëvenaarde pracht - de Zon. Een lichtbaken in de duisternis van het heelal, onbevooroordeeld in zijn schittering, verspreidt het zijn stralen over alle uithoeken van de wereld. Het is een symbool van gelijkheid, want voor de zon is iedereen gelijk. Niet geschapen door de hand van een godheid of een mens, maar nadrukkelijk aanwezig, onveranderlijk in zijn bestaan. Het is, het was en het zal altijd een tijdloze getuige van het bestaan zelf zijn. Als een eeuwig levend vuur, ontbrandt de zon elke dag opnieuw, brandend met een onverzadigbare energie die het universum doordringt. Van oudsher heeft de mensheid zich verwonderd over dit eeuwig levende vuur, dat zichzelf regelmatig aanwakkert en zichzelf regelmatig dooft.. Elke dag begroet de zon de wereld met een nieuwe dageraad, een symbool van wedergeboorte en mogelijkheden. Haar stralen schilderen de hemel in kleuren die nooit eerder zijn gezien, en elke zonsopgang belooft een nieuw begin, een kans om te groeien, te leren en te transformeren.

In haar onvermoeibare cyclus herinnert de zon ons eraan dat alles onderhevig is aan verandering, maar ook aan continuïteit. Haar genereuze warmte omarmt de aarde, koestert het leven en voedt de geesten van hen die haar licht ontvangen. De zon is als een dichter die elke ochtend een nieuw gedicht schrijft in de lucht, een meesterwerk van kleuren en emoties dat de ziel verheft. In de schaduw van de zon vinden mensen een bron van inspiratie en hoop. Het herinnert ons eraan dat, ondanks de vergankelijkheid van ons bestaan, er iets eeuwigs is dat ons verbindt met het universum. De zon is een herinnering aan onze eigen innerlijke kracht, aan de mogelijkheid van voortdurende transformatie en groei. Laat ons dus, bij het aanbreken van elke nieuwe dag, de zon begroeten met verwondering en dankbaarheid. Laten we ons laten inspireren door zijn eeuwige dans, en laten we ons herinneren dat, net zoals de zon elke dag nieuw is, wij ook elke dag de kans hebben om opnieuw te beginnen, om onszelf opnieuw uit te vinden en te stralen met een onverminderde kracht.

 

De dynamiek van verlangen

Verlangen is een krachtig  fenomeen dat ons in beweging houdt, maar het is ook een bron van spanning en innerlijke onrust.  Het kan voortkomen uit iets wat we zien, horen, voelen, maar ook uit onze eigen herinneringen en dromen. Bijvoorbeeld, het zien van een mooie vrouw, een luxe huis, of een verlangen naar roem en succes, kan een onmiddellijke drang in ons opwekken om dat object of die ervaring te bezitten of te bereiken. Maar juist dat verlangen veroorzaakt spanning. Hoe komt dat? Op het moment dat een verlangen ontstaat, bevinden we ons plotseling in een spanningsveld. We willen iets wat er op dit moment niet is, en dat verschil tussen wat we willen en wat er niet is, creëert innerlijke spanning. Verlangen suggereert  ook dat, als we maar krijgen wat we willen, we eindelijk gelukkig zullen zijn. Maar de werkelijkheid is dat verlangens oneindig blijven voortduren. Wanneer het ene verlangen is vervult,  verschijnt er onmiddellijk weer een nieuw verlangen aan de horizon. Dit kan iets materieels zijn, zoals een grotere auto, een tweede huis, of zelfs het verlangen naar persoonlijke groei, erkenning of succes Ieder verlangen leidt onvermijdelijk tot teleurstelling. Want iets willen heeft altijd met morgen te maken. Het kan eenvoudig weg niet in het huidige moment plaatsvinden. Iets willen kan niet meteen, daar is tijd voor nodig, het is altijd toekomstig gericht. Als we iets willen, is dat altijd iets wat er op dit moment niet is. Willen is slechts een doel om iets te bereiken. Willen we  succesvol zijn, dan zijn we  voortdurend bezig met willen, worden, presteren om iets te bereiken. We zijn ons niet meer bewust van de schoonheid van het leven,  dat overal om ons heen zichtbaar is als we aanwezig zijn in het huidige moment. Er bestaat geen enkel verband tussen het huidige moment en iets willen. Het  huidige moment toont slechts wat er is. Wanneer we in het huidige moment zijn zullen we merken dat er niets  meer te wensen valt

 

Overdag zijn we even blind als s’nachts

In ons dagelijks leven worden we vaak geleid door routinematige handelingen en mentale patronen. We schieten in een automatische modus terwijl onze gedachten afdwalen naar de toekomst of vasthouden aan herinneringen uit het verleden. We zijn in deze zogenaamde  waaktoestand,  vaak even blind voor wat er gaande is als tijdens onze slaap. Dit is geen letterlijke blindheid, maar eerder een staat van afwezigheid waarin onze geest, hoewel bewust van onze omgeving, niet volledig in staat is om de diepte en de nuances van de realiteit te bevatten. Het is alsof we door het leven zweven, gevangen in onze gedachten en routines, terwijl de wereld om ons heen voorbij flitst zonder dat we echt de moeite nemen om het te zien. Een van de belangrijkste oorzaken van deze staat van blindheid is onze neiging om te vervallen in automatische patronen en reacties. We worden zo vaak geleid door gewoonten en verwachtingen dat we ons niet bewust zijn van de subtiele veranderingen en signalen die zich voordoen in onze omgeving. Onze geest wordt afgeleid door zorgen over de toekomst of spijt over het verleden, waardoor we het heden missen. Daarnaast speelt de overvloed aan prikkels in de moderne wereld een grote rol. We worden constant gebombardeerd met informatie, advertenties en sociale media-updates, waardoor onze aandacht versnipperd raakt en we moeite hebben om ons te concentreren op wat echt belangrijk is. Deze constante stroom van afleiding versterkt onze blindheid voor de realiteit en maakt het moeilijk om echt verbonden te blijven met onze omgeving. Het is echter belangrijk op te merken dat deze staat van blindheid voorkomen kan worden. Net zoals we kunnen leren lucide te dromen, waarin we bewust worden van onze dromen terwijl we ze ervaren, kunnen we ook leren lucide te leven, waarin we bewust worden van de realiteit terwijl we erin leven. Dit vereist echter een bewuste inspanning en een verlangen om echt aanwezig te zijn in het moment. Door bewust te ademen, onze zintuigen te openen en onze gedachten te observeren zonder erin te worden meegesleept. Dit kan  ons helpen om terug te keren naar het huidige moment en onze aandacht te richten op wat er werkelijk om ons heen gebeurt. Het is tijd voor een collectief ontwaken, een herontdekking van de schoonheid en complexiteit van de realiteit die ons omringt. Laten we onze ogen openen voor de wonderen van het leven, zelfs te midden van de alledaagse chaos. Want alleen door bewust te zijn van de wereld om ons heen, kunnen we echt leven met openhartigheid, verwondering en vreugde.