De grens tussen ‘ik’ en niet ‘ik’

Wanneer je zegt, ik ben 'ik,' trek je in feite een denkbeeldige grens tussen wat je bent en wat je niet bent. Alles wat binnen die grens ligt noemen we 'ík' en alles wat aan de andere kant van de grens ligt 'niet ik'. Het moge duidelijk zijn dat iedere grens die we trekken zijn beperkingen kent. Kenmerkend van grenzen is echter ook dat zij verlegd en opgeheven kunnen worden. 'Wie ben ik'? betekent dus eigenlijk, 'waar trekken we de grens'? Onze ik-identiteit hangt dus helemaal af waar we zelf de grens trekken. Telkens als we onze grenzen verleggen blijken er meerdere niveaus van identiteit tot onze beschikking te staan. Dit is geen theoretische uitspraak, ze bestaan echt , je kunt ze zelf op echtheid toetsen. De opgaande lijn van de verschillende niveaus kunnen worden omschreven als het opheffen van de dualiteit, tot het uitbreiden van het bewustzijn of het opheffen van grenzen. Overigens blijven alle niveaus gewoon toegankelijk, alleen de grenzen er tussen verdwijnen. We moeten ze stuk voor stuk ervaren en binnen het veld van bewustzijn brengen, alvorens ze kunnen worden losgelaten en overstegen Dus de volgende keer dat we onszelf afvragen "Wie ben ik?" markeert dit een fundamentele scheidslijn in ons bewustzijn. Het definieert niet alleen wie we zijn, maar impliceert ook wat we niet zijn. Deze denkbeeldige grens scheidt onze innerlijke wereld van de buitenwereld, onze subjectieve ervaringen van de objectieve realiteit. Toch moeten we ons bewust zijn van de beperkingen van deze grenzen. Ze kunnen ons beperken, ons afsluiten van nieuwe ervaringen en relaties, als we ze te star hanteren. Het is daarom essentieel om ze te blijven bevragen, om ze te laten verschuiven en op te heffen wanneer dat nodig is, om zo een ruimere en rijker begrip van het zelf te verkennen. Dus laten we, in onze zoektocht naar identiteit, niet vergeten dat de grenzen van het zelf slechts een illusie zijn - een constructie van onze geest die we kunnen uitdagen en transformeren. En laten we, in plaats van ons te laten beperken door deze grenzen, ons openstellen voor de oneindige mogelijkheden die voorbij de horizon van het bekende liggen.